Verschenen: 12-11-2001
SYLVIA BLIJFT ACTUEEL. DOOD AAN KANKER, EIGEN SCHULD
Het maandblad Ode heeft in het novembernummer een lang artikel over kanker en de diverse alternatieve therapieën die voorhanden zijn, onder de titel 'Wat werkt bij kanker'. In het licht van Sylvia Millecams dood aan kanker en haar eigenzinnige beslissing te kiezen voor één van de zogenaamde alternatieve wegen, zeer actueel.
Het is ongetwijfeld waar dat al tientallen jaren lang de behandelmethoden van de reguliere geneeskunde nog steeds dezelfde zijn: opereren, chemotherapie en bestralen. Waarbij de eerste methode nogal rigoureus en definitief is, en de andere twee methoden zeer invasief en giftig of slecht voor het gezonde deel van het lichaam en op de lange duur weer allemaal andere klachten opleveren. En het is ook zo dat er in de 'strijd tegen kanker' met deze drie methoden nauwelijks nog terrein gewonnen wordt.
Waarom dus niet wat alternatiefs proberen? Ode laat zien dat er veel is op dat gebied. En dat is meteen het probleem. Moet je als kankerpatiënt de antineoplastonen van dokter Stanislaw Burzynski proberen (die het biochemische afweersysteem actief maakt), het strenge dieet van Engelbert Valstar, dagelijks Flor Essence kruidenthee drinken (die bij 40,6 % procent van 1577 Amerikaanse patiënten tot een stop in hun kankerprogessie leidde), het Galavit van de Russische arts Victor Ljotov tot je nemen of in de protonengenerator op je af laten vuren (die een tumor kan wegschieten)? En dat zijn nog niet alle therapieën.
Je moet doen wat bij je past wordt diverse malen in Ode benadrukt. Dat klinkt nogal arrogant. Alsof elke kankerpatiënt weet wat bij hem/haar past. Alsof de diagnose kanker je niet juist ontzettend onzeker maakt - je loopt er vaak al jaren mee rond zonder dat je lichaam (of geest) je dat liet weten. En alsof je als kankerpatiënt juist niet geneigd bent je aan de eerste de beste arts vast te klampen (of die nu regulier of alternatief is) die zegt dat hij/zij je beter kan maken.
Ook wordt er niets gezegd over het gevaar van het door elkaar gebruiken en uitproberen van de diverse therapieën. Mag dat? Zit daar een gevaar aan? Helaas weten reguliere artsen meestal weinig af van alternatieve therapieën en werken de diverse 'alternatieven' meestal naast in plaats van met elkaar. Of denken we, ach, als iemand toch al is opgegeven, dan maakt het niet meer uit wáár hij/zij dood aan gaat.
En dan is er nog 'het geestelijke aspect' aan het alternatief genezen. Eén voorbeeld: Dokter Patrick Kingsley is een volgens Ode succesvolle behandelaar van kanker. Veel patiënten die waren opgegeven wist hij te genezen. "Wat ik in de gevestigde aanpak mis, is dat niet de mens, maar de ziekte wordt behandeld. We weten dit al zo lang, maar zijn het kwijtgeraakt," zegt Kingsley in Ode. Tot zover kan ik mij in zijn woorden vinden. Maar dan: "Vaak is kanker een probleem dat ver teruggaat en niet is opgelost. […] Ik behandel dus niet alleen de kanker, maar ook wat er achter ligt." Arts Roy Martina noemt het in Ode de 'Kankergedachte', de emotionele factor die tot kanker heeft geleid. (Gelukkig vergeet hij echter niet dat ook genetische of andere niet-emotionele factoren een rol kunnen spelen.) Martina: "Daarom is kanker niet genezen als de tumor weg is, maar de kankergedachte nog aanwezig is." Elke kankerpatiënt zou dus eigenlijk ook in therapie moeten? En moet naast een behandeld arts ook een psychiater toegewezen krijgen?
Als deze gedachte te ver doorslaat kan hij gevaarlijk worden. Kingsley heeft enkele standaardvragen voor zijn patiënten. Eén daarvan luidt: 'Waarom wil je kanker?' Als je even verder gaat (en sommigen doen dat) dan hebben degenen die stierven aan kanker daar zelf voor gekozen. Ook Sylvia Millecam. Degenen die deze gevaarlijke gedachtengang omhelzen is door Karin Spaink de orenmaffia genoemd. Ze schreef er onder andere over in haar boek Het strafbare lichaam.
Zie ook De keuze van Sylvia Millecam
|
|
