Verschenen: 27-04-2006
SEDATIE IS GEEN EUTHANASIE
Veel mensen zien sedatie als een mooie oplossing voor een vredig levenseinde. Artsen passen het steeds vaker toe en blijken steeds minder te voelen voor euthanasie. Maar sedatie is toch echt iets anders dan euthanasie. Moeten we nu bang worden dat euthanasie bijna ongemerkt weer via een achterdeur verdwijnt en dat je als patiënt de grootste moeite moet doen om voor euthanasie in aanmerking te komen?
Sedatie wil zeggen dat de patiënt met een slaapmiddel (dormicum) in diepe slaap worden gebracht, waardoor ze het einde van hun leven niet bewust meemaken. Het wordt vooral gegeven aan patiënten die dreigen te stikken, ernstig in de war raken of heel angstig zijn.
Sedatie is dus heel iets anders dan euthanasie. Wie voor euthanasie kiest, neemt juist bij volle bewustzijn afscheid van het leven en doet dit door ofwel zelf het dodelijke middel in de vorm van een drankje tot zich te nemen ofwel door middel van een injectie (intraveneus) toegediend te krijgen door de (huis)arts. Mensen die voor euthanasie kiezen doen dit meestal heel bewust en kiezen daarmee per definitie juist niet voor sedatie.
Onlangs schreef NRC dat artsen steeds minder bereid zijn euthanasie toe te passen bij terminale patiënten die ondraaglijk lijden. Uit gesprekken van de krant met artsen, juristen, patiënten en nabestaanden blijkt dat artsen de laatste jaren vaker palliatieve sedatie toepassen. Steeds meer artsen vinden euthanasie emotioneel belastend.
In december 2005 heeft de artsenorganisatie KNMG een richtlijn uitgevaardigd over palliatieve sedatie. Volgens NRC stappen artsen sindsdien 'massaal' over op sedatie. Omdat juristen palliatieve sedatie zien als 'normaal medisch handelen', heeft justitie er niets mee te maken. Dat is een prettige bijkomstigheid voor artsen.
Wat betekent dit nu? Dat we weer terug in de tijd gaan, niet eens zo ver terug, en dat euthanasie misschien weer strafbaar wordt? Dat niet justitie of politici degenen zijn die daarvoor de aanzet geven, maar artsen? Dat mensen die euthanasie willen daar steeds meer moeite voor moeten doen. Dat we medelijden moeten hebben met de artsen die de euthanasie uitvoeren?
Welnee! Of zoals Hanneke Groenteman het onlangs verwoordde in Relevant, het ledenblad van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE): "Ik denk dat euthanasie voor een arts sowieso niet het makkelijkste deel van zijn werk is. Maar moet ik me daar veel van aantrekken? Op een eerder moment, als ik het hem vraag, kan hij altijd nee kan zeggen. Dat is zijn volkomen goed recht. Maar als het zo ver is, kan ik niet te lang stilstaan bij wat het met hem doet. Dan heb ik op dat moment mijn handen vol aan wat het met mij doet. Hij leeft gewoon door. Als arts zou ik het erger vinden om iemand te zien lijden dan om te helpen dit lijden te verkorten."
|
|
