Verschenen: 19-01-2006
OVEN IN CREMATORIUM VERSLECHTERT DE WEG VAN DE ZIEL
Al veel eerder woedde in Nederland op kleine schaal een discussie over de vraag of een openlucht crematie in Nederland mogelijk zou moeten zijn. Nu richt de Anglo-Asian Friendship Society, een Britse organisatie voor Hindoes, zich met dezelfde vraag tot het Europese Hof van de Rechten van de Mens.
Volgens Davender Ghai, voorzitter van de Society hebben veel hindoes en sikhs bezwaar tegen de gasgestookte crematoria. Maar omdat er geen alternatief is, moeten ze wel akkoord gaan met deze wijze van lijkverbranding. De Britse Cremation Act van 1930 verbiedt brandstapels. Ghai zegt dat deze westerse manier van lijkverbranding volgens Hindoegeschriften ‘een slechte weg voor de vertrekkende ziel’ is.
In 1997 pleitten uitvaartvernieuwer Punya Quist en de toenmalige directeur van de Crematie Vereniging Nederland (CVN), onafhankelijk van elkaar, in Doodgewoon voor de mogelijkheid van een openlucht crematie. Punya Quist van uitvaartonderneming Transforma in Amsterdam liet weten ‘al jaren met dit idee te spelen.’ De bestaande Nederlandse crematoria noemt hij ‘verschrikkelijk’. Quist zag wel iets in een crematie in de vrije natuur, bijvoorbeeld op de Veluwe. “De mogelijkheid hiervan heb ik enkele jaren geleden onderzocht met de inmiddels weer opgeheven Mahatma Ghandi-beweging in Nederland. Studenten van de TH Delft werd gevraagd te onderzoeken wat dit voor het milieu zou betekenen. Zij kwamen tot de conclusie dat er een enorme afzuigkap nodig zou zijn om schadelijke stoffen en onaangename geuren weg te werken. De stank van een verbrand lichaam moet je namelijk niet onderschatten.” Door de afzuigkap werd een milieuprobleem gecreëerd. Een afzuigkap van dergelijke afmetingen zou dermate veel lawaai maken dat daarmee de geluidshinderwet zou worden overtreden.
In hetzelfde artikel in Doodgewoon vertelde Fok de Wit, directeur van de CVN, dat hij meende te weten dat de Hindoestaanse gemeenschap in Nederland dit graag zou willen. “Niet dat de Hindoestaanse gemeenschap deze vraag ooit direct gesteld heeft,” zei De Wit, “maar wij wilden zelf graag onderzoeken of de mogelijkheid er zou kunnen zijn en tegelijkertijd toetsen of de behoefte er is. Juridisch is er een oplossing voor te bedenken. Het is maar net hoe je het begrip crematorium definieert.”
De Wit noemde het onderwerp destijds ‘gevoelig’. Voor hij verder zou gaan, wilde hij zeker weten dat er behoefte aan was. “Anders heeft het geen zin er moeite voor te doen.” Tegelijkertijd vond hij het ‘emotioneel moeilijk’ deze vraag direct aan de Hindoestaanse gemeenschap voor te leggen. Naar het milieutechnische aspect had de Wit nog helemaal niet gekeken.
Dat was 1997. Een echt antwoord op de vraag hoe groot de vraag naar een crematieplaats in de openlucht in Nederland feitelijk was of is, is er nooit gekomen. Laat staan die openlucht crematieplaats zelf. Wij gunnen Engeland graag de primeur.
|
|
