Verschenen: 28-03-2005
TIJDSCHRIFT OVER DE DOOD, EN NIETS ANDERS
 De nieuwe Strax is uit. Het heeft even geduurd, maar nummer 3 ligt nu in de winkel. Zes maanden na nummer 2, wat drie maanden te laat is voor een kwartaalblad, maar goed wie let daar op. Of heeft u met smart gewacht op het nieuwe nummer?
We schreven bij uitkomst van nummer 1 (of het 0-nummer) dat ‘het definitieve oordeel over Strax eigenlijk nog niet mag worden geveld, omdat hoofdredacteur Corrie van Diemen zelf zegt dit eerste nummer als een o-nummer te zien. Het tweede nummer “zal heel anders worden. Meer zoals we het eigenlijk willen hebben.” Dat wachten we dan ook graag af.’
Héél anders is het niet geworden, maar eerlijk is eerlijk, er zit vooruitgang in. Hoofdredacteur Corrie van Diemen heeft er goed aan gedaan een echte bladenman als Rupert Parker Brady (voorheen hoofdredacteur van Marketing Tribune en NieuwsTribune) in te huren.
Nummer 3 bevat geen artikelen meer die de uitvaartproducten van opdrachtgever P.C. Hooft Groep BV / PC Uitvaartzorg onder de aandacht moeten brengen en overkomen als advertorials, behandelt enkele goed gekozen onderwerpen, zoals ‘Het verdriet van Nederland’ over de collectieve rouw bij de dood van bekende Nederlanders en ‘Na de zondvloed’, over hoe Atjehers het verlies van hun geliefden verwerken, heeft professionele auteurs weten aan te trekken en ook de kwaliteit van de fotografie is omhoog gegaan.
Het is een blad dat er aantrekkelijk uitziet en meerdere artikelen telt die ik met plezier gelezen heb, maar de grote vraag blijft voor wie is het blad nu eigenlijk bedoeld en waarom? Tot wie richt Strax zich nu precies? Tot vooral mannen of vrouwen? Of allebei? Uit welke leeftijdsgroep? Met welke achtergrond en interesses? Ik ben geen voorstander van een strikt afgebakend doelgroepenbeleid als het om tijdschriften gaat, maar ik vind het wel prettig als ik in de winkel, met tientallen tijdschriften in het schap, door de cover of de ondertitel weet waar een tijdschrift vooral over gaat (auto’s, vissen of blote dames), voor wie het vooral bedoeld is (meisjes van 13, mannen van alle leeftijden die van vrouwen houden, vrouwen van boven de 40) of wat men vooral beoogt (opinies vormen, iets bijbrengen over computers).
Als je de koppen op de nieuwe Strax leest dan is er maar één ding dat je kunt denken, dit is een tijdschrift over de dood: De tomeloze energie van een levensgenieter, ‘De Atjehers treuren om hun doden’, ‘Bart Chabot schilt een appeltje met de dood’, ‘De bijnadoodervaring van een driejarige’, ‘Het verdriet van Nederland’, ‘Hindoes nemen van alle zintuigen afscheid’, ‘De troost van de schoonheid die muziek heet’. En wat krijg je als cadeautje? Een ‘unieke condoleancekaart’. Waarom dit dan zo krampachtig ontkennen, met de meest lelijke ondertitel uit de tijdschriftengeschiedenis: Leven met sterfelijkheid. Wie voelt zich daardoor nu aangesproken?
Al in de tweede zin van het voorwoord wordt feitelijk toegegeven dat het tijdschrift ‘doodgewoon’ over de dood gaat: ‘Als uniek tijdschrift over leven met sterfelijkheid zijn we precies op het goede moment gekomen. Er is zoveel te doen rond het thema dood.’ Ik zal het nu niet over de onzin van die constatering hebben, ik ga er maar vanuit dat de dood.nl-bezoeker die opmerking doorziet als een poging het blad enige uniciteit te geven en de uitgever een perfect gevoel voor wat ‘de mensen’ willen (als uitgever van Doodgewoon kon ik elf jaar geleden precies hetzelfde zeggen, je zou kunnen zeggen dat ze met Strax wat laat zijn), maar waarom in kop of ondertitel niet duidelijk aangeven dat ‘de dood’ het onderwerp is? Het lijkt wel alsof uitgever en hoofdredacteur helemaal niet geloven dat ‘de dood’ zo’n hot item is. Alsof zij het woord ‘dood’ toch te confronterend vinden om zo prominent op de cover te zetten. Of denken ze dat het blad dan niet verkoopt?
(Anja Krabben)
Wie ‘strax’ intypt bij google, komt niet bij het magazine Strax uit. Wél, en al bij de tiende vermelding, bij dood.nl. Toch heeft Strax ook een eigen website: www.strax-magazine.nl
|
|
