Verschenen: 22-08-2001
DE KEUZE VAN SYLVIA MILLECAM
 Tara Singh Varma zei kanker te hebben en dood te gaan, maar blijkt 'alleen maar' psychisch in de war en leeft waarschijnlijk nog een hele tijd. Sylvia Millecam had kanker, scheen dit niet te willen weten (aldus de berichten) en is nu dood. In het licht van haar dood, en uiteraard in het licht van elke dood door kanker komt Singh Varma's gefantaseer over haar terminale ziekte des te harder en onbegrijpelijker over. Het is alleen jammer dat Sylvia Millecam door sommigen nu ook een beetje als 'een goedgelovige' naar buiten wordt gebracht. Als iemand die zichzelf voor de gek hield met een bacteriële infectie en alternatieve genezers. Klopt dat beeld of had ze gewoon voor zichzelf een keuze gemaakt en hield ze niet zichzelf maar de buitenwereld voor de gek, omdat ze wist dat mensen het niet zouden begrijpen.
Sylvia Millecam had borstkanker. Volgens de berichten zou ze twee jaar geleden voor het eerst hebben ontdekt dat er iets mis was. Ze schijnt vervolgens lang gedacht te hebben dat ze een bacteriële infectie had, die ze probeerde te bestrijden met alternatieve therapieën. Later hebben 'reguliere doktoren' de diagnose borstkanker gesteld. Ondanks die diagnose, zo luiden de verhalen, hield ze zelf vast aan de bacteriële infectie, daarin gesteund door allerlei alternatieve genezers. Van kanker wilde ze niets weten. Niet voor de buitenwereld, door haar en haar officiële woordvoerders zoals de KRO en haar manager John Bukman werd tot het allerlaatste moment volgehouden dat het om een infectie ging (dit staat zelfs nog te lezen in de Privé van 15 augustus jongstleden), en blijkbaar ook niet voor haarzelf, want ze weigerde de door de doktoren aangeraden operatie en chemotherapie.
Maar hield ze zichzelf nu voor de gek, of wist ze wel beter, maar wilde ze het geheim houden voor de buitenwereld, omdat ze niets voelde voor de 'gewone geneeskunst' en bang was (terecht) voor de reacties die dat ongetwijfeld zou oproepen? Van fans en anderen, ongetwijfeld goed bedoeld, die haar op ander gedachten zouden willen brengen. Ongetwijfeld had ze het al moeilijk genoeg om haar keuze tegenover familie en vrienden te verdedigen.
Want ongewoon is het om niet voor een operatie (en mogelijke borstafzeting) en niet voor chemotherapie te kiezen, en uitsluitend op jezelf en een 'natuurlijke geneeswijze' te vertrouwen. Een keuze die maar weinigen zullen maken. De meeste mensen zullen tot het allerlaatste, miserabele, afgetakelde moment vasthouden aan het leven, zullen daar alles voor doen en alles aan hun lichaam láten doen.
Het zou mijn keuze ook niet zijn - snij a.u.b. elke tumor zo snel mogelijk uit mijn lijf - maar ik heb er wel respect voor en ik vind het ongelooflijk knap dat ze dit wist door te zetten, tot het einde aan toe.
En helemaal ongelijk had ze ook niet als ze meende dat chemotherapie (en voor bestraling geldt hetzelfde) een twijfelachtige vorm van behandeling is. De uitkomst is onzeker, de behandeling vaak onaangenaam en de vele schadelijke bijverschijnselen kunnen enorm en van zéér lange duur zijn.
Of de keuze van Millecam nu voortkomt uit ijdelheid (omdat ze een borstamputatie als een afschuwelijke verminking van haar lichaam zag, zoals de Telegraaf suggereert), uit overtuiging (omdat ze oprecht geloofde in de alternatieve geneeswijzen), of een combinatie daarvan, maakt niet uit. Standvastig was ze en daar moet je toch alle respect voor hebben. (Anja Krabben)
|
|
