Verschenen: 27-11-2003
BEGRAVEN IN EIGEN 'TUIN'
Twee mannen in het Friese dorpje Rotstrerhaule (gemeente Skarsterlân) willen in hun eigen tuin begraven worden. De gemeente ziet geen beletsel. Het gebeurt weinig: begraven worden op eigen grond. De Wet op de lijkbezorging biedt er ruimte voor, maar de inspectie van het ministerie van VROM geeft bijna altijd een negatief advies. De gemeente Skarsterlân trekt zich daar niets van aan.
Want ook aan deze gemeente luidde het advies: niet doen. Met als belangrijkste argument: er zijn genoeg begraafplekken. De twee mannen willen niet ergens anders, maar in de eigen tuin, omdat ze zich 'verbonden voelen met hun eigen grond'. Gemeenteambtenaren die de aanvraag behandelden, concludeerden dat er geen enkele beletsel was om het verzoek in te willigen.
De tuin, de toekomstige particuliere begraafplaats, ligt niet in de bebouwde kom en op minimaal 30 meter van gebouwen, openbare wegen en de erfgrens. Er worden afspraken gemaakt over de afwatering en verder is belangrijk is dat het graf minimaal tien jaar in familiehanden blijft.
Deze eisen zijn niet eenvoudig, de gemeente is dan ook niet bang dat er straks vele anderen het zelfde verzoek zullen doen. Toch wordt de vraag om begraven te worden op eigen grond vaker gesteld dan de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) in Trouw stelt. Eén keer in de vijftig jaar zegt de VNG. Volgens mr. Willem van der Putten, die vaak door gemeenten om advies wordt gevraagd als ze met een dergelijk verzoek worden geconfronteerd, is het meer: 2 à 3 keer per jaar. Op uitvaart.nl waar hij een juridische adviesrubriek heeft, schrijft hij over het verzoek van de twee mannen in Rotstrerhaule: 'De zaak is mij bekend; de gemeente heeft mij geconsulteerd. Het gaat niet om een doorsnee 'tuin' bij een doorzonwoning in een gewone woonwijk, maar om een boerderij in het buitengebied met een behoorlijk aantal hectaren grond.'
En: 'Men staat dit soort zaken alleen toe als er een redelijke garantie is dat de betreffende familie nog (minstens) een volgende generatie op het betreffende terrein blijft wonen. En wanneer het terrein zo groot is, dat de buurman met dat schuttinkje minstens vele meters weg is. Als de familie ooit zou verhuizen, kan het graf zonder bezwaar worden verplaatst of worden geruimd. Net zoals dat met andere graven op andere begraafplaatsen gebeurt. Als het graf op zo'n particuliere begraafplaats wordt verwijderd, vervalt ook de status van begraafplaats.'
De gemeente Skarsterlân behandelt de aanvraag van de twee mannen op 17 december, met voorrang, want één van de twee is ernstig ziek.
|
|
