Verschenen: 23-04-2009
MARTIN BRIL 1959-2009
Kanker, slopende nare ziekte, aftakeling, te jong, blijven schrijven tot het eind. Een eerbetoon aan Martin Brils schrijfkunst:
Algemene kennisgeving
Ik heb zes weken rondgelopen met de kans op een dwarsleasie. Eén verkeerd genomen traptrede, één onnozel valletje, een noodstop met de auto, en ik had in een rolstoel gezeten. Ergens in mijn nek is een wervel volkomen aan gort. De zenuwen, die langs die wervel lopen, zitten bekneld – ze veroorzaken helse pijnen in mijn linkerarm en hand, mijn schrijfhand. Wat is een schrijver zonder de hand waarmee hij zijn pen moet vasthouden.
Weer een vraag.
Ik heb nog meer kwalen, en de behandeling daarvan vergt dat ik voorlopig in de stad moet blijven. Ik zal niet zeggen dat de ramp als geroepen is gekomen, maar hij inspireert me wel: het leven tot nu toe eens goed te overdenken en de toekomst nieuw in te richten. Rust, reinheid en regelmaat, omgeven door die drie R-en, en mijn drie vrouwen, ben ik vrolijk en soms zelfs gelukkig. Ik hoor dat in de stad het gerucht dat ik dood ga. Welnu, dood gaan we allemaal. Dat is het antwoord op alle vragen.
5 juli 2008
Terug in de Volkskrant
Wekenlang heb ik na kunnen denken over de eerste zin van dit stukje. Goedemorgen, ik ben terug. Dat leek me wel wat. Gevolgd door: en mijn oude vijand ook. Ik dacht dat ik hem zes jaar geleden had verslagen, maar niet dus. Hij heeft me weer te grazen genomen.
Kanker.
In juni werd het ontdekt en de hele zomer ben ik onder de pannen geweest met een chemokuur die me behoorlijk van de kaart heeft geveegd. Ik heb nog net wat haar, maar dat is het dan ook wel.
Zo wilde ik beginnen.
Maar de dag is er niet naar. Deze zondag is zacht en stil. Een perfecte dag, zou ik bijna zeggen. De zon schijnt verlegen en uit het westen komen wolken die niet goed weten wat de bedoeling is. Moeten ze blijven hangen, of hun weg vervolgen?
29 september 2008
Man, en twee zakken
Aan mijn paal hangen twee zakken. Zo, die zit. In de ene zak zit een gif dat Gemcitabine heet. Het is verdund met van alles en nog wat. In de andere zak zit Irinetocan, een vergif dat het daglicht slecht kan verdragen. Daarom zit om de zak nog eens een bruine zak. Allebei een halve liter, die zakken.
[...]
Er zijn vele onderzoeken naar gedaan. Het kán werken, het kán niet werken. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Of het bij oude dames met borstkanker beter werkt dan bij jongemannen met slokdarmkanker is niet bekend. Als het bij mij werkt, zou bij wijze van spreken wereldwijd de statistiek er anders uit komen te zien. Dan ben ik één plus in een zee van minnen. Toch mag niemand daar hoop uit mag putten, of laat ik het zo zeggen: gefundeerde hoop. Alle andere hoop doet óók leven.
19 maart 2009
Zelf rijden of geduwd worden?
Ineens had ik een rolstoel nodig, geen kracht meer in mijn benen. Goed voor het humeur is het niet, maar er is geen ontkomen aan.
Ik heb het nog niet geprobeerd, maar misschien kan de hond me voorttrekken. Op grond van het snurkende geweld waarmee ze in mijn leesstoel ligt te slapen, heb ik daar weinig fiducie in.
Verder schijnt de zon.
15 april 2009
’Hoe is het leven nu op gulphoogte?
Uw gulp.
Mijn hoogte’.
16 april 2009
Vandaag geen Martin Bril
23 april 2009
Meer lezen van Martin Bril, kijk op www.martinbril.nl.
|
|
