Werken met de dood?

Het wordt me heel vaak gevraagd. Op verjaardagen. Maar ook tijdens het nazorggesprek. Of het nou niet ontzettend zwaar is om altijd met dood en verdriet geconfronteerd te worden. Op zich een heel begrijpelijke en terechte vraag. Natuurlijk is het zo dat ik als afscheidsbegeleider bij iedere melding met de dood en met verdriet te maken krijg. En inderdaad zijn er regelmatig heftige situaties, waarbij ik met pijn in mijn buik naar het opgegeven adres ga…

Maar het bijzondere is dat als ik eenmaal bij de nabestaanden ben, en kan luisteren naar hun verhaal, de buikpijn als sneeuw voor de zon is verdwenen. Het klinkt misschien vreemd en zelfs tegenstrijdig in de mond van een afscheidsbegeleider, maar mijn werk behelst eerder het leven dan de dood.

Samen met de familie ga ik op onderzoek uit. We bespreken het leven van de overledene. Hoe zijn* persoonlijkheid was, wat hij betekende voor de geliefden die achterblijven. Hoe zijn leven er heeft uitgezien. Door het stellen van gerichte vragen komen vele, vaak mooie herinneringen weer tot leven. In het In Memoriam dat ik naar aanleiding van de bespreking schrijf, wordt een schets van het karakter en het leven van de overledene weergegeven.

Zo wordt de afscheidsbijeenkomst een viering van het leven van de overledene. Spreken we dankbaarheid uit om hetgeen hij voor zijn omgeving betekende. Dankbaarheid om het leven, hoe kort soms ook, dat hij met zijn dierbaren deelde. Het verdriet om het verlies mag er daarbij zeker zijn, maar tegelijkertijd is het van belang dat het afscheid ook het begin is van een nieuwe levensfase voor de nabestaanden. Een leven in gemis, maar ook een leven waarin de liefde van en voor hem zo voelbaar zal blijven voor hen die achterblijven en verder gaan met hun leven.

Zo blijkt ieder afscheid steeds opnieuw over het leven te gaan. Het leven dat ons met een ernstig verlies confronteert. Maar dat ons tegelijkertijd ook doet beseffen dankbaar te zijn dat de overledene deel uitmaakte van ons leven. Het leven dat ons, met al zijn ups en downs gegeven is, en ondanks het verdriet verder zal gaan.

Kortom, als afscheidsbegeleider heb je inderdaad steeds weer met de dood en met verdriet te maken. Maar toch gaat het zelfs bij een afscheid uiteindelijk toch om het leven. Ik zie het dan ook als mijn missie om dit, uiteraard in samenspraak met de nabestaanden, in een afscheidsbijeenkomst tot uiting te brengen.

*in verband met de leesbaarheid wordt in deze column slechts de mannelijke persoonsvorm gebruikt

© Mieke van Leeuwen
Oktober 2010

Heeft u op dit moment een
uitvaartondernemer nodig?

Bel nu: 088 605 1219
Dag en nacht bereikbaar



Nee, ga verder >